Chili week 1: San Pedro de Atacama
Onze roadtrip door Chili begon in San Pedro de Atacama, een stadje middenin de woestijn in het noorden van Chili op zo’n 2,5 kilometer hoogte. Het gebied wordt steeds populairder bij toeristen vanwege de talloze dagtripjes die je er kunt maken. Dat kan met één van de touroperators waar je in de stoffige straatjes over struikelt, maar met eigen vervoer is natuurlijk veel leuker. Wij hadden voor ons vertrek al een camperbusje gehuurd bij Wicked South America. Een maand lang zouden we hiermee gaan rondtoeren door Chili en de eerste drie dagen brachten we door in de omgeving van San Pedro.
Een camperbusje geeft je veel vrijheid en avontuur. Chili is een groot land (ongeveer 4000 km lang en 200 km breed) en er wonen maar 16 miljoen mensen, waarvan 6 miljoen in de hoofdstad Santiago. Er is hierdoor veel ‘loze’ ruimte waar je gerust kunt kamperen omdat je niemand in de weg staat. Het was even wennen (Mag dit wel? Staan we echt niemand in de weg? Is het wel veilig hier?), maar we hebben zonder problemen op de mooiste plekjes gestaan. San Pedro bleef onze uitvalsbasis voor benzine en boodschappen. Douchen en de was doen is er die eerste dagen niet van gekomen… Hoewel zo’n camperbusje onvergetelijke ervaringen oplevert, is het bezoeken van bezienswaardigheden een uitdaging. Hierdoor hebben we die eerste dagen veel dingen waarschijnlijk, half of bijna bezocht. Een korte samenvatting:
Om het onszelf niet al te moeilijk te maken begonnen we met een bezoek aan Valle de la Muerte (vallei van de dood), gelegen op een paar kilometer van San Pedro in het zoutkorstgebergte. Deze vallei is vrij toegankelijk, maar bleek niet zo makkelijk te vinden. De afslag stond keurig aangegeven, maar waar we daarna naartoe moesten? De grootste weg die we probeerden leverde behalve veel omkeren en een vet koffietentje in een verbouwde Volkswagen-bus niks op. Toen we het niet meer wisten en terugkeerden naar de afslag zagen we langs de weg iets wat een ingang van een vallei kon zijn. Dit moest hem zijn! Vervolgens reden we een aantal kilometers over een grindweg tussen metershoge rotswanden door. Indrukwekkend. En geen mens te zien. Je kunt je meteen voorstellen waar de vallei zijn naam aan te danken heeft. Want waar gaat deze weg eigenlijk naartoe? Er lijkt geen einde aan te komen. En wat als voor of achter ons de vallei ineens geblokkeerd zou raken? Brr, een beetje creepy was het wel. Daarom zijn we maar weer omgedraaid, niet zeker wetende of dit daadwerkelijk Valle de la Muerta was. Score: waarschijnlijk bezocht.
Een andere vallei in het zoutkorstgebergte is Valle de la Luna (vallei van de maan). In tegenstelling tot Valle de la Muerte wordt deze gerund door de Conaf, het Chileense Staatsbosbeheer, waardoor hij goed vindbaar is en je een kleine toegangsprijs betaalt. De naam van de vallei verwijst naar zijn gelijkenis met een maanlandschap: het is er droog, stoffig en vol rotsformaties en duinen. De vallei schijnt op zijn mooist te zijn bij zonsondergang, wanneer het avondlicht de rotsen en de zoutkristallen bespeelt en er alle kleuren van de regenboog aan geeft. Wij waren er echter midden op de dag, waardoor het er vooral heet was. Score daarom: half bezocht.
Onze eerste nacht brachten we door langs de weg richting de Géiseres del Tatio, op ongeveer 25 km van San Pedro. De volgende ochtend zouden we nog zo’n 75 km verder moeten rijden om bij de geisers te komen. Rond 7.00u in de ochtend spuiten ze met de meeste kracht, doordat de zon het ijslaagje dat in de nacht is ontstaan doet smelten. Wij waren toen pas halverwege de route en hadden er niet aan gedacht dat je per 500m die je stijgt 5% van je motorvermogen verliest. Ons 1.2L busje houdt niet zo van berg op en al helemaal niet als we op 2,5 km hoogte beginnen. Score voor de Géiseres del Tatio: bijna bezocht.
Wat wel helemaal gelukt is, is het bezoeken van de Termas de Puritama: natuurlijke thermische baden in een groene vallei. Via een wirwar aan trappetjes en loopbruggetjes kom je bij de verschillende baden en kun je heerlijk poedelen in het warme water. Wij hadden nog maar een uur tot sluitingstijd en vonden de prijs daarom aan de hoge kant (ongeveer 13 euro per persoon), maar omdat er nog niet zoveel bezienswaardigheden helemaal waren gelukt, besloten we het toch te doen. En het was heerlijk! Daarom, tromgeroffel, de score voor de Termas de Puritama: volledig bezocht!
Tenslotte zijn we naar de Salar de Atacama geweest, een ondergronds zoutmeer dat onder lagen vulkanisch materiaal begraven ligt. Het is ontzettend indrukwekkend om over deze zoutvlakte heen te rijden. Kilometers lang alleen maar heet, droog en wit maanlandschap. In de zoutvlakte liggen enkele lagunes waar flamingo’s hun toevlucht zoeken bij het invallen van de Boliviaanse winter. Laguna Cejar vonden we te duur (20 euro per persoon), maar Laguna Chaxa was qua prijs goed te doen (3,50 euro per persoon). De lagune scheen net als Valle de la Luna op zijn mooist te zijn bij zonsondergang, maar ja, dan moesten wij alweer ergens staan om te eten en te slapen. Daarom de score: bijna bezocht.
De omgeving van San Pedro is prachtig en je kunt er een aantal zeer bijzondere dingen bezoeken. Met eigen vervoer lukt dit misschien niet zo optimaal als met een georganiseerde trip, maar de ervaring is geweldig! Ook het stadje zelf leent zich door de talloze barretjes en restaurantjes goed voor een aantal dagen vakantie. Wij vonden het er prima toeven!
Genieten!!
Ik zeg avontuur!
Plaatsen jullie wel een spelt in Maps.me als jullie bijna ergens geweest zijn ?
(bijna ergens geweest rood, haf bezocht oranje en helemaal bezocht groen).
Indrukwekkend hoor.
Ben benieuwd naar het volgende verhaal
Haha, dat van die gekleurde speldjes zou wel een idee zijn.
Leuk verhaal, geniet er verder van;)
Goed bezig honies!!
mooi verhaal, genieten maar. Wij genieten mee van je verhalen.
[…] precies een maand geleden haalden we onze camperbus op in San Pedro de Atacama, een stadje in het noorden van Chili. Na er een kleine 7000 km mee te hebben gereden en ontzettend […]