Een dokter met steeds minder doubts
Afgelopen week viel er een envelop van de RGS op de mat. De brief die erin zat vertelde over de veranderde herregistratie-eisen voor dokters. Die zijn best streng. Hoe langer ik niet als dokter werk, hoe meer ik moet inhalen als ik besluit dat toch weer te willen. De brief maakte echter weinig bij me los. Volgens mij ben ik een dokter met steeds minder doubts :-).
Ik heb het nog eens nagekeken. Het is inmiddels acht maanden geleden dat ik hier voor het eerst schreef over mijn carrièretwijfels. Dokter zijn, was dat het wel voor mij? Jarenlang had ik het geprobeerd, maar het werd steeds duidelijker dat ik er op de lange termijn niet gelukkig van zou worden. En dat is natuurlijk wel de bedoeling van een beroep dat zo’n groot deel uitmaakt van je leven. Je werkt niet als dokter, je “bent” dokter. Ook als je in het vliegtuig zit op weg naar de andere kant van de wereld en een mede-passagier van zijn stokje gaat. Ik kreeg het altijd Spaans benauwd als er via de intercom om een dokter werd gevraagd. Achteraf bezien is het heel duidelijk dat mijn intuïtie me iets aan het verstand wilde peuteren, maar één zo’n dingetje legt niet genoeg gewicht in de schaal om de balans te doen doorslaan.
"Achteraf bezien is het heel duidelijk dat mijn intuïtie me iets aan het verstand wilde peuteren."
Toen ik nog tot over mijn oren in het werk zat, was er niet genoeg afstand en ruimte in mijn hoofd om een goede afweging te kunnen maken. Het met mijn collega’s over mijn twijfels hebben vond ik ook niet makkelijk. De banen lagen niet voor het oprapen en je wilt niet bekend komen te staan als een dokter die geen zin meer heeft in zijn werk. Zo’n dokter was ik niet, maar ik was er wel bang voor dat collega’s me zo zouden zien. Dat mijn contract niet werd verlengd en dat ik een periode van reflectie kreeg opgelegd is mijn redding geweest. Anders had ik misschien nog een hele tijd doorgesukkeld. Tijdens de reis die we maakten heb ik dingen goed op een rijtje kunnen zetten en uiteindelijk heb ik weloverwogen besloten om niet meer als dokter verder te gaan. Dat voelde als een bevrijding! Eindelijk kon ik volledig open zijn over mijn twijfels. Ik kon erover schrijven en erover praten. Zelfs met oud-collega's heb ik achteraf heel fijne gesprekken gehad over de voor- en nadelen van een baan in de zorg. Het was zo fijn dat ik eindelijk niet meer de schijn hoefde op te houden! En ik kon lekker aan de gang met andere dingen: Kekke Campers, Yvonne Werkt, een beetje bloggen...
Inmiddels is er ruim een half jaar verstreken en ik heb nog geen moment spijt gehad van mijn beslissing. De dingen die ik nu doe passen beter bij me en ik voel me meer in balans. Ik ben een relaxter en gelukkiger mens. Eerlijk gezegd is er nog geen dag geweest dat ik het werken als dokter gemist heb. De dingen die ervoor in de plaats zijn gekomen zijn ook zo leuk! Ze dagen me uit, maar tegelijkertijd zit ik ontzettend op mijn plek.
"Ik word steeds een beetje minder dokter."
Toch triggerde de brief van de RGS me. De brief herinnerde me eraan hoe hard ik ervoor gewerkt heb om jeugdarts te worden en dat herregistratie steeds moeilijker is. Elke vijf jaar moet je herregistreren en over vier jaar ben ik aan de beurt. Eén van de eisen is dat je gedurende vijf jaar gemiddeld minimaal 16 uur per week als arts hebt gewerkt. Als ik nu besluit dat ik me over vier jaar wil herregisteren, moet ik de komende jaren gemiddeld minimaal 20 uur per week werken. Plus allerlei andere dingen doen, zoals nascholingen en intercollegiale toetsing volgen. Heel langzaam sijpelt de herregistratie door mijn vingers weg. Ik word steeds een beetje minder dokter. Hoewel dat gek voelt en zeker nog wat gewenning nodig heeft, wil ik voor geen goud terug naar mijn oude carrière. Toen voelde het alsof ik geleefd werd, nu ben ik volop zelf aan het leven en dat is me veel meer waard.