Tomaten uit de moestuin

Mijn zus heeft sinds enkele jaren een deel van haar achtertuin omgetoverd tot moestuin. Elk jaar komt er meer uit die tuin, want als mijn zus ergens haar zinnen op heeft gezet, dan gebeurt het ook. Op de verjaardag van mijn vader had ze een emmer vol tomaten, radijsjes en komkommers bij zich, die tussen de broodjes knakworst en prefab aardappelsalade op tafel werd gezet. Al het servies werd uit de kast gehaald, Ikea-krukken werden bijgeschoven en we leken wel een Italiaanse familie. Alleen de olijfbomen en het wapperende wasgoed ontbraken. Het eten was heerlijk en wat er overbleef werd aan iedereen mee naar huis gegeven. Ik kreeg een zak tomaten mee.

De volgende dag kiepte ik de tomaten in een kommetje, klaar om er een salade van te maken. Toen pas viel me op hoe mooi ze eigenlijk waren. Geen enkele tomaat in die zak was hetzelfde en het merendeel zou per direct afgekeurd worden voor verkoop in de supermarkt, maar door al die verschillende kleuren en groottes vond ik ze juist zo mooi. Sommige waren felrood, andere nog een beetje oranje of zelfs groen bij het kroontje. En lekker dat ze waren!

Later bedacht ik me dat het mijn zus maanden heeft gekost om die dingen te produceren en ik kwam erachter dat de tomatenteelt een heel arsenaal aan vaktermen kent. Mijn zus bleek de tomaten eind maart gezaaid te hebben in zelfgemaakte perspotjes. In de kas had ze de zaailingen opgekweekt en toen ze groot genoeg waren in de volle grond gezet. De planten moesten worden geleid, wekelijks worden gediefd en ze waren dorstiger dan onze broer op zaterdagavond. Vier maanden heeft het mijn zus gekost om de tomaten te kweken. Vier maanden lang een paar minuten per dag. Soms sloeg ze een dagje over, maar niet te vaak. Die tomaten, dat waren allemaal bommetjes vol liefde en aandacht, die door mijn zus over onze familie werden verspreid. Ik heb mijn salade met een glimlach van oor tot oor op zitten eten. Dankbaar.

O, en naast die tomaten kreeg ik ook een courgette mee. Van ruim 5 kilo. Als dat geen liefde is…