Ontzooien
Toen ik net was afgestudeerd voelde het alsof de wereld aan mijn voeten lag. Met een diploma op zak, een zomerbaantje en een caravan op Texel kon mij niks gebeuren. Alles was mogelijk en de mogelijkheden waren eindeloos! Ik had er het volste vertrouwen in dat er wel iets op mijn pad zou komen en dat gebeurde ook. Ik vond een serieuze baan, een huis, begon aan een nieuwe opleiding en kwam een leuke man tegen. Voor ik het wist zat ik overal tot over mijn oren in. Met die man was dat wel prima (love u Tom), maar verder lukte het me maar niet om me thuis te voelen in dat volwassen leven.
En net toen alles me steeds meer boven het hoofd ging groeien, piepte de zon door de wolken heen. Mijn contract zou niet verlengd worden. Wow! Het einde van mijn opleiding kwam in zicht. Nice! Steeds vaker stak dat oude gevoel van vrijheid weer de kop op. En, o boy, dat voelde goed! Er bleken weer dingen mogelijk. Ik kon nieuwe keuzes gaan maken over hoe ik mijn leven wilde inrichten. Keuzes waar ik achter stond. Misschien niet de keuzes die iedereen van me verwachtte, maar wel waar ik blij van zou worden. En we konden eindelijk gaan samenwonen! Geen gesleep meer met spullen tussen twee woon- en verblijfplaatsen en iemand die (bijna) altijd blij is als er voor hem gekookt wordt. Binnen een mum van tijd had ik mijn huis opgezegd en vanaf 1 december aanstaande ben ik daardoor huis-, opleiding- en vaste baan-loos. Niks geen gevoel van onzekerheid, ik kan niet wachten tot het zover is!
Omdat het zo fijn voelde om van ballast ontdaan te worden, ben ik gaandeweg steeds meer aan het ontzooien geslagen. En dat blijkt nog veel fijner te zijn dan ik dacht! Ten eerste maak ik met mijn spullen andere mensen blij. Mijn pas gescheiden moeder en haar nieuwe vlam zijn dolblij met mijn oude combimagnetron. En toen mijn pas gescheiden vader ineens geen servies meer had (vraag maar aan die pas gescheiden moeder van me), was hij heel blij dat hij mijn Basic Blokker set mocht hebben. (Nu moet ik het de laatste maanden doen met twee exemplaren van alles en fingers crossed dat ik niks laat vallen.) Aan het einde van het jaar gaat mijn broer op zichzelf wonen en hij is in zijn nopjes met mijn boekenkasten en wasmachine. Het voelt zo goed om familie op deze manier te kunnen helpen! Ook spullen verkopen via internet levert blije mensen (en ook nog wat euro’s) op. Dingen waarvan ik dacht dat ik ze nooit kwijt zou raken, zijn binnen de kortste keren weg!
Het mooiste van alles is echter dat hoe minder spullen ik heb, hoe lichter ik me voel. Al die spullen waren eigenlijk verplichtingen. Die net te kleine broek zou ik ooit weer gaan passen als ik wat lichter was. En dat nette jasje (waar ik me eigenlijk helemaal niet lekker in voelde) zou vast nog eens van pas komen bij een sollicitatiegesprek. Dvd’s moesten nog bekeken worden, boeken gelezen, gebruiksaanwijzingen en bonnetjes uitgezocht… Eigenlijk vormden al die spullen een to-do lijst waarvan ik niet eens wist dat ie bestond. En door alles waar ik niet gelukkig van word weg te doen, vink ik steeds meer items op die lijst af. Glimlachen gaat steeds gemakkelijker. Items afvinken rocks! 😉
Ook Tom is aangestoken en aan het ontzooien!