En toen was het stil…
Hai, ik ben Yvonne en ik ben degene die hier wel eens stukjes schreef. Schreef ja, want het is een hele tijd geleden dat ik iets nieuws postte. Terug van onze reis en bezig met allerlei nieuwe projecten is Yvonderweg onbewust steeds lager op mijn prioriteitenlijstje komen te staan. Het is zelfs zover gekomen dat ik appjes krijg met de vraag wanneer er weer een weekboek online komt en of het wel goed met me gaat (<3). Het goede nieuws: het gaat goed! Maar het wordt tijd om weer eens bij mijn prioriteiten stil te staan.
Op reis was er altijd wel iets om over te schrijven. En belangrijker nog, er was tijd om te schrijven. Alle tijd van de wereld, achteraf gezien. Het gekke is dat dat niet zo voelde. Ik werd regelmatig overspoeld met een gevoel van alles te moeten. We moesten bedenken waar we gingen slapen, wat we gingen eten, waar we heen zouden gaan. Dingen waar we thuis niet over na hoefden te denken kostten ineens tijd en energie. Natuurlijk is dat de charme van op reis zijn. Hup, uit die comfort zone en het avontuur tegemoet! Maar het lukte me niet altijd om er rust in te vinden. Om te genieten van het moment in plaats van continu in mijn hoofd aan het plannen en regelen te zijn. Ik dacht dat dat aan ons volle programma lag, maar ik raak er steeds meer van overtuigd dat dat gevoel van onrust in mij zit. Want eenmaal thuis vind ik het nog steeds lastig om me niet te laten meevoeren door alle dingen waarvan ik vind dat ik ze moet doen.
Er moet best veel namelijk. We zijn druk met het opzetten van Kekke Campers (super cool), ik werk ongeveer 20 uur per week als VA (ook super cool), in de weekenden vouw ik parachutes en daarnaast wil ik graag 3x per week sporten. Alles bij elkaar is dat best druk en als je een eigen bedrijf hebt, ben je nooit klaar. Er is altijd nog iets wat je kunt doen. Waar ik niet genoeg bij stilsta is dat je jezelf zo druk kunt maken als je zelf wilt. Ik ben van het soort dat zich van nature goed druk kan maken. Een beetje té druk zelfs. En ik denk dat ik niet de enige ben die hiermee zit. De boekhandels liggen vol met boeken over hoe je prioriteiten moet stellen, hoe je de beste to-do lijstjes maakt en hoe je het meeste uit je tijd kunt halen.
Als sucker voor zelfhulpboeken probeer ik van alles. Het ene met wat meer succes dan het andere. Lijstjes maken, bijvoorbeeld. Door dingen op te schrijven en ze te agenderen zouden ze uit je hoofd verdwijnen. Uhm, zo werkt het niet helemaal bij mij. Lijstjes helpen me om georganiseerd te blijven en afvinken is heerlijk. Maar diezelfde lijstjes zorgen er ook voor dat ik continu herinnerd word aan alles wat ik nog niet heb gedaan. Als ik een keer zit te fluimen, voel ik me schuldig dat ik niet iets nuttigs aan het doen ben. Vervelen of even niks doen is dan niet zo lekker meer. En wil ik iets nuttigs gaan doen, dan kan die volle to-do lijst voor verlammingsverschijnselen zorgen. Als in: er is zoveel te doen, ik weet niet waar ik moet beginnen, dan doe ik maar niks. Dat is geen handige cirkel om in te zitten. Maar, the shit is real en het draagt eraan bij dat het al een tijdje stil is hier op Yvonderweg.
Maar waarom vind ik dat ik zoveel moet? Waarom vind ik geen rust in het moment en word ik geleefd door mijn to-do lijst? Of, wacht even, waarom sta ik het toe dat ik geleefd word door mijn to-do lijst? Misschien moet ik daar beginnen. De dingen die bovenaan mijn lijstje staan zijn dingen waar ik (op termijn…) geld mee verdien. Dat is belangrijk, want de vaste lasten moeten betaald en iets te eten is fijn. Daarnaast vraagt het opzetten van een eigen bedrijf een investering in de vorm van tijd en moeite en daartoe voel ik me verplicht. Naar mezelf en naar Tom. Succes komt je niet aanwaaien, daar moet voor gewerkt worden. Maar nu ik er zo over nadenk strookt dat niet met de redenen waarom we een carrièreswitch gemaakt hebben. We wilden immers voornamelijk leven om te werken en niet andersom.
Conclusie: er moet meer geleefd worden! In het vervolg komen er niet meer alleen nuttige dingen op mijn lijstjes, maar ook dingen die de work-mode compenseren. Werken aan Yvonderweg voelt niet als werk. Het voelt als ontspanning. Als vakantie. Met mijn laptop naar een tentje met heel goede koffie helpt daarbij :-). Na een halve dag knutselen aan deze column ben ik weer helemaal opgeladen. Mijn gedachten zijn geordend en ik ben tevreden met het stukje dat ik heb gemaakt. Ik voel me voldaan. Een stukje lichter. Dit moet zeker hoger op mijn lijstje.
